فصل اول: آغاز دل‌تنگی
دلنوشته اول : نجوای اولین نگاه
همه‌چیز از یک نگاه شروع شد... .
نه سلامی بود، نه کلامی… .
فقط چشمانت،
که میان شلوغی جهان،
مرا به سکوتی بی‌پایان کشاند.
برای لحظه‌ای،
همه‌چیز محو شد… .
نه خیابان را می‌دیدم، نه آدم‌ها را،
فقط تو بودی،
و چشمانی که در آن‌ها دنیایی دیگر پیدا کردم.
چشمانت چیزی داشت… .
نه، جادو نبود،
نه، اتفاق هم نبود… .
چیزی شبیه رویا!
شبیه موسیقیِ آرامش‌بخش یک غروب بارانی،
یا شاید عطری که در جان آدم می‌ماند،
بی‌آنکه بدانی از کجا آمده!
از همان لحظه،
دل من دیگر دل نبود،
تکه‌ای از آسمان شد،
که بی‌پروا در چشمانت پرواز می‌کرد.
نگاهی که آمد
و بی‌هیچ کلامی، همه چیز را گفت
و من، در آن نگاه،
قصه‌ی عشق را دوباره نوشتم.
اگر عشق یک نقطه‌ی آغاز دارد،
برای من،
همان لحظه‌ای بود که چشمانت را دیدم.

فصل اول
دلنوشته دوم: سایه‌ای در قلبم
سایه‌ای در قلبم است؛
اما نه از دلتنگی،
سایه‌ای از حضور تو!
همین‌جا کنارم.
در هر لحظه‌ای که با منی،
تو در دلم می‌درخشی،
مثل یک آفتاب مهربان،
که همه‌چیز را روشن می‌کند.
تو که کنارم هستی،
این سایه فقط یادآور توست،
که هر لحظه در قلبم می‌رقصی.
نه یک سایه محو،
که یک پرتو،
یک نوری که همیشه در من تابیده
و دل من را با خود می‌برد.
با هر نگاه،
با هر حرفی که از لبانت بیرون می‌آید،
این سایه پررنگ‌تر می‌شود؛
اما نه از دوری،
بلکه از نزدیکی تو،
که همیشه در دل و جانم جا داری.
وقتی کنارم هستی،
این سایه می‌شود شادی،
می‌شود یک اطمینان،
یک حضور دائم که همه‌چیز را به آرامش می‌رساند.
با تو، این سایه همیشه روشن است،
در هر لحظه‌ای که تو این‌جایی.
سایه‌ای در قلبم است،
که از حضور تو پر شده،
نه از نبودن،
نه از فاصله‌ها،
فقط از عشقی که همین‌جا در کنارم،
در هر لحظه می‌جوشد.