سلام و عرض ادب
خیلی دوست داشتم یک اتوپیا «آرمان‌شهر» رو تصور کنم و یک متن بلند بالایی بنویسم و ارائه بدم ولی متاسفانه خودم رو در چنین شهری نمی‌تونم تصور کنم.
هر جایی که عدالت هست،ناعدالتی بیداد می‌کنه.
هرجا که عشق پا می‌گذاره، تنفر هم خانه داره.
سیاست‌ها با دروغ همراهند
و در قوانین، راه فرار از اون هم ذکر شده
شاید ما بتونیم شهر بدون دخانیات، شهری تمیز و آباد، شهری با قوانین مخصوص خودش و... داشته باشیم؛ ولی یک آرمانشهر فرای تصور خیلی از آدم‌هاست و البته فکر کنم در حد تصور باقی بمونه و همانطور که خودتون در بالا اشاره کردید هرگز وجود نخواهد داشت.
اتوپیا (آرمانشهر) ـ آتلانتیس (سرزمین موعود و جزیره گمشده)
در واقع هر دو یکی هستند و اولین بار توسط افلاطون در ۲۵۰۰ سال قبل در یونان مطرح شد. هر دو در حد یک افسانه جذاب به نظر می‌رسند.
اتوپیا به نظر من فقط و فقط می‌تونه قلب خود آدم و خانه گرمش باشه.
هیچ جای دنیا اتوپیارو نمیشه تصور کرد.
@HOOYAR
@mojgan_a
@MAHYA

"آرمان شهر" خیلی قشنگه و رویایی!
حیف که در حد همون رویای دست نیافتنی باید باقی بمونه،
ما انسان ها موجودات عجیبی هستیم و هیچ وقت همه‌مون نمی‌تونیم با هم کنار بیایم، قانون رو رعایت کنیم و همه چیز به قول معروف گل و بلبل باشه...
ما انسان ها از پیشرفت هم خوشحال نمی‌شیم، بدون شناخت هم‌دیگه رو قضاوت می‌کنیم، دل های هم رو می‌شکنیم، هم‌نوعان‌مون رو از بین می‌بریم، در حق هم ظلم می‌کنیم، به عقاید هم احترام نمی‌ذاریم؛حتی فرزندان پدران و مادران خودشون رو به قتل می‌رسونند و بالعکس!
در چنین دنیایی هیچ "اتوپیا"یی وجود نخواهد داشت.
آرمان شهر من قلبِ منه و وجود خودم که تنها چیزیه که در این دنیا در اختیار منه و من اداره‌اش می‌کنم!
و تمام سعیم رو کردم، می‌کنم و خواهم کرد تا بهترین خودم باشم.
@nfs_nm
@دلارام
@Amir65

اتوپیا شاید اولین بار باشه که دارم بهش فکر میکنم
قبلا در حد یک فکر گذرا
چون با یک اتوپیا و یا یک شهر آرمانی همیشه همینطور که بوده یعنی « غیرممکن » برخورد کردم
یعنی فکر کردن بهش رو الکی میدونستم و می‌دونم چون غیر ممکن هست
یک چیز حتمی غیر ممکن
مثلا چیزی که میدونی واقعا هیچ وقت قرار نیست اتفاق بیفته
البته از دیدگاه معنوی اگر اشتباه نکنم میگن که مدینه فاضله زمانی هست که خب امام دوازدهم بیاد
ولی جدا از این موضوع این اتوپیا رو برای خودم برای زمانی که خودم باشم بیهوده می‌دونم
االان که گفتی نظرم بگم واقعا داشتم فکر میکردم چه مواردی کاش بهترین خودش بود تا جهان اطراف ما زیباتر بود
ولی خب نمیتونم بگم چون اگر هرچیزی به صورت آرمانی خودش بود
اگر شهر یا جهان ما اتوپیا بود
جذابیتی نداشت و اصلا معنی نداشت
برای همین نمیتونم توصیف خودم از اتوپیا بگم

@- Jeyran -
@Rigina

@Rigina
@ISO'
@mojgan_a
@Mari_m
@آفرودیت؛
@یه سطل ماست
@Azraq.M
@S.NAJM
@"zhina"
@دردانه
@امیراحمد
@Dark dreamer
@Gemma
@شقایق بهرامی فرد
@H o R a
@Mr.Beast
@Mermaid
@Arghavan
@M O B I N A
@khakestar

فكر كردن به اتوپيا براي من جالب و هيجانيه
اينكه تصور كنم در هر جايگاه و مقام و تحصيلاتي براي هر انساني ارزشي براي خودش وجود داره
عشق حرمت و احترام داره
اينكه هر انساني حق انتخاب و تصميم براي خودش داره
همه چيز بر اساس روندي كه از قبل بوده نبايد ادامه دار باشه و يه جايي ميشه كاتش كرد

@ISO'

@Azraq.M

اصل واژه اتوپیا یا به انگلیسی utopia یونانی است و معنی آن «جایی که وجود ندارد» یا «ناکجاآباد» است. اتوپیا Utopia واژه‌ای است مرکب از OU (او) یونانی، به معنای «نفی»، و کلمهٔ TOPOS (توپوس) به معنای «مکان»؛ بنابراین utopia از نگاه لغوی به معنای «بی‌مکان» است.
آرمان‌شهر نمادی از یک واقعیت آرمانی و بدون کاستی است. همچنین می‌تواند نمایانگر حقیقتی دست‌نیافتنی باشد. از افلاطون به‌عنوان نخستین فیلسوف آرمان‌گرای اندیشهً غرب نام می‌برند. در واقع آرمان‌شهر با مفهوم ایدهٔ افلاطون هماهنگی کامل دارد. این اندیشهٔ وی را می‌توان در رسالهٔ جمهوری‌اش یافت. در رسالهٔ جمهوری، افلاطون سیاست را به عرصه‌های گسترده‌تری همچون دولت و قانون اساسی بسط می‌دهد. افلاطون خطوط اصلی‌ای که برای سازماندهی یک شهر آرمانی لازم است را به تصویر می‌کشد.
از نظر فلسفه یونانی روح جامعه عدل است. عدل یکی از چهار فضیلت شهر مطلوب افلاطونی است که در کنار سه فضیلت دیگر یعنی حکمت، شجاعت و خویشتن‌داری اهمیت دارد. عدالت در بین این چهار اهمیت بیشتری دارد. عدل حکم هارمونی در یک ارکستر را دارد. از نظر افلاطون شهر عادل همچون انسان عادل است و انسان عادل باید و می‌تواند بر خود حکومت کند. در چنین شهری در باطن شهر و در زوایای پنهان صلح و صفا ایجاد می‌شود و در آشکارا و در میان طبقات شهر هماهنگی.
همه جا به کلی گویی بسنده می‌کند و به روابط ملموس سیاسی و اجتماعی نمی‌پردازد. جامعه مدنی (اجتماع مدنی) برای نظام طبقاتی مدینه فاضله، آگاهی اجمالی به دستگاه فلسفی فارابی ضرورت دارد؛ زیرا ساختار شهر آرمانی وی پژواک ذهن و برداشت عقلانی وی از نظام کائنات است. در دستگاه فلسفی فارابی، همه کائنات از فیضان وجود نخست یا ذات پروردگار پدید آمده‌است و موجودهای عالم در نظامی متنازل قرار گرفته‌اند. بدین ترتیب که پس از موجود نخست که مبدأ المبادی است، سلسله مراتب موجودهای عالم به ترتیب «الانقص فالانقص» از کمال به نقصان سیر می‌کند تا به مرحله‌ای می‌رسند که گامی فروتر از آن نیستی محض است. از این رو در شهر آرمانی فارابی، خیر افضل (سعادت آدمی و نیکی برین) تنها در اجتماع مدنی به دست می‌آید نه در اجتماعی که از آن کمتر یا ناقص باشد و انسان‌ها به حکم سرشت و برای رسیدن به کمال، نیازمند همکاری و تشکیل اجتماعند، نیازهای آدمی چنان متنوع و فراوان است که هیچ‌کس به تنهایی نمی‌تواند همه آن‌ها را برآورده سازد. این اجتماع و تقسیم کاری اجتماعی است که همه افراد را در دستیابی به خواسته‌هایشان کامیاب می‌سازد؛ بنابراین جامعه مدنی محصول تقسیم کار اجتماعی است و تنها در جامعه‌ای که انسان به کمال و سعادتی درخور آن است، دست می‌یابد. فارابی و ابن سینا و خواجه نصیرالدین طوسی به پایگاه فرد در اجتماع بر حسب سرشت و استعداد او نظر دارند و بر این باورند که اگر فرد در جامعه به کاری که طبیعت او اقتضا دارد و هر کس بر حسب سرشت و شایستگی ذاتی خویش به کاری بپردازد و سلسله مراتب اجتماعی و سیاسی بر حسب شایستگی افراد تشکیل شود مدینه فاضله در زمین تحقق پیدا می‌کند.
آرمانشهر گرایی یا اتوپیا از دیرباز مسئله ای مهم در میان بشر و جامعه مدنی بوده و عمری به اندازه تولد اندیشه و تفکر در انسان دارد، از این رو اندشمندان بسیاری به تدوین، تشریح و ترسیم آرمانشهر از دیدگاه خود در اصول کلی عدالت محوری، انسجام همگانی و قانون مداری پرداخته و طبیعی است که عده ای نیز به تشریح ضد اتوپیا در قالب ناامیدی، نابودی و نفی جهان بپردازند. از ویژگی بارز و مهم شهرسازی ساسانیان می توان نظام عادلانه در برخورد با انسان ها، نظم، سلسله مراتب، توجه به طبیعت و عناصری چون آب، آتش و فضای سبز و ایجاد لایه های طبقاتی حکومتی و سکونتی از حکمرانان تا مردم عادی چنانچه افلاطون این اصل را به تشریح در کتاب جمهوری خود که نمونه ای تاثیر گذار در تدوین آرمانشهرهای بعد از خود می باشد عنوان کرده است. شهر گور به عنوان نخستین شهر دایراه ای ایران تا حدودی اندیشه های مربوط به ایجاد آرمانشهر را تداعی می کند. بدیهی است با استفاده مناسب و هدفمند از اصول به کار رفته در تعاریف آرمانشهر در قالب ضوابط و قوانین در احداث شهرهای جدید می توان از مشکلات ناشی از عدم توجه به نکات اساسی و اولیه که در آینده منجر به مشکلات حاد و غیر قابل حل خواهد شد به مقدار زیادی کاست.