و آنگاه که طبیعت مرا به سوی خویش فرا می‌خواند، خورشید آغوش گرم و طلایی‌اش را گشوده و دست نوازشگرش را بر گونه‌هایم می‌کشد. باد، آمیخته با عطر چمنزار، گیسوانم را بازیچه‌ی خود می‌کند و درختان، با شاخه‌های گسترده‌شان، به آوای نامرئی سرود زندگی می‌رقصند. گل‌ها، هنوز خیس از شبنم صبحگاهی، چشم می‌گشایند و لبخندی تازه به جهان هدیه می‌دهند.

پروانه‌ها، در پروازهای شادمانه، گویی در بازی بی‌پایان تعقیب و گریز، رنگ‌های طبیعت را به تصویر می‌کشند. پرندگان با آوازی دل‌نشین، سلامی دوباره به آسمان و زمین می‌فرستند. در این میان، چشمانم در برابر این شکوه و زیبایی خیره می‌ماند، لبخندی ناخواسته بر لب‌هایم می‌نشیند، و روحم، آزاد و رها، از قفس جسم بیرون می‌جهد.

گویی زمین و آسمان مرا در آغوش خود گرفته‌اند. از چمنزار سبز، سرشار از بوی زندگی، اوج می‌گیرم و در آبی بیکران آسمان شناور می‌شوم. در رقصی هماهنگ با زمزمه‌ی باد و ترانه‌ی جاری طبیعت، بر آفریدگار این همه شگفتی سر تعظیم فرود می‌آورم.

صدای فلوتی از دوردست‌ها... .
چشمانش را می‌بندد؛ صدا به گرمی دستان پینه‌بسته‌ی پدر بود، دفترچه‌ی خاطرات پشت پلک‌هاس بسته‌اش ورق می‌خورد؛
برگه‌ی خاک خورده‌ی اول، زمین خورده‌است و کسی که دست‌های بزرگ و زبرش بلندش می‌کند اوست و نور لبخندش به آرامی اشک چشم‌هایش را عقب می‌راند...
برگه‌ی خاک خورده‌ی دوم، کیف مدرسه‌ای که سایه بر قد و بالایش می‌انداخت و تن کوچکش را دربرمی‌گرفت، بر دوش قامت سرو مانندش بسیار حقیر می‌آمد...
برگه‌ی خاک خورده‌ی دهم، پرخاشگری‌های از روی نادانی‌اش در برابر نگرانی‌های زمخت او...
برگه‌ی بیستم، شانه‌ی تنومندی که کنار شانه‌‌های نحیفش به دیوار تکیه می‌دهد و دستمال کوچک و بی چون و چرایی می‌شود برای اشک‌های یواشکی‌اش...
برگه‌ی سی‌ام، نگاه پر افتخار پدر به او در رخت آرزوهایش...
برگه‌ی چهلم، برگه‌ی پنجاه و‌ پنجم، برگه‌ی هفتادم... .
و برگه‌های آخر و شانه‌هایی که دیگر توان نداشت و دستانی که بید میشد دربرابر نسیم‌های کوچک... .
چشمانش می‌سوزند، پلک که باز می‌کند قطره اشکی بر گونه‌های سرد و سرخش راهی تا چانه‌اش برای خود باز می‌کند. سر پایین می‌اندازد و لبخندی به آخرین برگه‌ی دفتر خاطرات پدر می‌اندازد، سنگ سیاه برای روح سفید و نورانی‌اش لایق نبود، ابدا!
نام حک شده را نوازش می‌کند به جای ب*و*سه‌هایی که دیر به چشم‌های همیشه خسته‌ی پدر رسیده‌اند و حسرت، آتش می‌شود بر خرمن جانش.
صدای فلوت همچنان گوش‌نوازی می‌کند... .