گنجینه هوشنگ ابتهاج

[نفس.]

‌
در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند
به دشت پر ملالِ ما، پرنده پر نمی‌زند

یکی ز شب‌گرفتگان چراغ برنمی‌کند
کسی به کوچه‌سار شب درِ سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظار این غبار بی‌سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سرنمی‌زند

گذرگهی‌ است پر ستم که اندرو به غیرِ غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است ازین دریچه‌های بسته‌ات
برو که هیچ‌کس ندا به گوش کر نمی‌زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
وگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی‌زند

 

[نفس.]

‌
مرو !
که با تو هر چه هست ،
می‌رود ...

 

[نفس.]

‌
روزی که بازوان بلورین صبح دم
برداشت تیغ و پرده تاریک شب شکافت
روزی که آفتاب
از هر دریچه تافت
روزی که گونه و لب یاران هم نبرد
رنگ نشاط و خنده گمگشته بازیافت

من نیز باز خواهم گردید آن زمان
سوی ترانه ها و غزل ها و ب*و*سه ها
سوی بهارهای دل انگیز گل فشان
سوی تو
عشق من ...

 

[نفس.]

‌
فتنه‌ی چشمِ تو چندان ره بیداد گرفت
که شکیب دل من دامن فریاد گرفت

آن که آیینه‌ی صبح و قدح لاله شکست
خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

آه از شوخی چشم تو که خونریزِ فلک
دید این شیوه‌ی مردم‌کُشی و یاد گرفت

منم و شمع دلِ سوخته، یارب مددی
که دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت

شعرم از ناله‌ی عشّاق غم‌انگیزتر است
داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

سایه! ما کشته‌ی عشقیم، که این شیرین‌کار
مصلحت را مدد از تیشه‌ی فرهاد گرفت

 

[نفس.]

‌
وه، چه شیرین است.
رنج بردن با فشردن؛
در ره یک آرزو مردانه مردن!
و اندر امید بزرگ خویش
با سرو زندگی‌ بر لب
جان سپردن!
آه؛ اگر باید
زندگانی را بخون خویش رنگ آرزو بخشید
و بخون خویش نقش صورت دلخواه زد بر پرده امید؟

 

[نفس.]

‌
عمریست تا از جان و دل،
ای جان و دل، می خوانمت
تو نیز خواهان منی
می دانمت، می دانمت
گفتی اگر دانی مرا،
آیی و بستانی مرا
ای هیچگاهِ ناکجا،
گو کی ، کجا بستانمت؟

 

[نفس.]

‌
نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو، به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست !

 

[نفس.]

‌
نمیدانم چه میخواهم بگویم
زبانم در دهان باز بسته است
در تنگ قفس باز است وافسوس
که بال مرغ آوازم شکسته است
نمیدانم چه میخواهم بگویم
غمی در استخوانم می گدازد
خیال ناشناسی آشنا رنگ
گهی می سوزدم گه می نوازد

 

[نفس.]

دلی که پیش تو ره یافت
باز پس نرود
هوا گرفته عشق
از پی هوس نرود
به بوی زلف تو دم می زنم
در این شب تار
وگرنه چون سحرم
بی تو یک نفس نرود..

 

[نفس.]

کجایی ای که دلم بی تو در تب و تاب است
چه بس خیال پریشان به چشم بی خواب است
به ساکنان سلامت خبر که خواهد برد
که باز کشتی ما در میان غرقاب است...