گنجینه جملات شاعرانه در وصف زیبایی و آرامش طبیعت

[آبی.م]

جملات شاعرانه در وصف زیبایی و آرامش طبیعت​

جملات خاص درباره لحظات ناب در دل جنگل و طبیعت​

متن های زیبا در مورد آرامش و سکوت در جنگل​

جنگل و طبیعت به عنوان گنجینه‌های بی‌نظیر زمین، مکانی برای استراحت روح و آرامش ذهن به شمار می‌روند. در دل این فضاهای سبز و سرشار از زندگی، ما می‌توانیم صدای دل‌نشین پرندگان را بشنویم و نسیم ملایم را بر روی پوست‌مان احساس کنیم.

جنگل‌ها، با درختان بلند و سرسبزشان، نمادی از استقامت و زندگی هستند و حضور در آن‌ها می‌تواند ما را به آرامش و سکوتی عمیق برساند. این فضاها ما را به یاد پیوند عمیق‌مان با طبیعت و جهان اطراف‌مان می‌اندازند و لحظاتی از شگفتی و زیبایی را به ما هدیه می‌دهند.

 

[آبی.م]

​

تـــن جنگل پر از زخم تبر شــــد
فــــدای بی‌خیالی بشر شــــد
بــــه تلطیف هوا، جنگل سرآمــــد
ز جهـــل آدمی دخــلش در آمــــد

دلم جنگل را می خواهد
در یک روز پاییزی
باران ببارد
قدمی بزنم
برگ های زرد زیر پایم
در ان هوای نم دار
سیگاری روشن کنم
اب راهه های کوچک زیر پاییم
به کجا میروند
شاید به سمت رودخانه !
تو نیز کجای پاییز ماندی
اخر چرا نیامدی
بیا تا اب راهه ها را باهم ببینیم . . .
دلم جنگل را می خواهد…

 

[آبی.م]

آرزویم برکه‌ای در گوشه‌ ای از جنگل بودن است، تا هر شب انعکاس چهره‌ ات را همانند ماه درون خود پیدا کنم و لمس کنم.

خیال تو بَرَم می‌دارد و می‌برد…
تا سواحل دور…
تا جنگل‌های باران خورده‌ی بلوط …
وَ بوی هیزم‌های خیس…
می‌برد به سرزمین دوستت دارم ها …
من در آغوش توام…
اینجا همه چیز روبراه است …
و جز عشق خبری نیست …

 

[آبی.م]

چه حس قشنگی است …
در جنگل گم شوی و به دنبال راهی برای بازگشت نباشی

با درختی سبز گردد این زمین
شــــادی گل آورد ایــن نازنین
خوش بکاریم هردرحتی یادگار
با درختـــــی زندگی زیبا وزین .
روز درختکاری را گرامی می داریم

 

[آبی.م]

گفتم ای جنگل پیر
تازگی‌ها چه خبر؟
پوزخندی زد و گفت
هیچ! کابوس تبر …
گفتم از چوب درختان بهار
چه کسان بهره برند؟
گفت آنان که درختند و
به ظاهر تبرند!
گفتم اما
مگر از جنس خودت نیست تبر؟!
پوزخندی زد و گفت
تازگی‌ها چه خبر…!

طبیعت هنگامی زیبا است که در ما همان تأثیر هنر را نداشته باشد، به این طریق، زیبائی چه در طبیعت و چه در هنر ممکن است به وسیله همآهنگی و شورانگیزی و مخصوصأ اتحاد درونی آن دو باهم، توصیف گردد.

 

[آبی.م]

دلم گاهی
یک کلبه میخواهد
کلبه چوبی کنار دریا
شاید هم وسط جنگل
دلم
بوی چوب باران خورده ی
نم گرفته میخواهد
دلم یک دنیا سکوت میخواهد
یک دنیا آرامش…

ای شکوه بی کران اندوه من !
آسمان ، دریای جنگل ، کوه من !
گم شدی ای نیمه ی سیب دلم
ای منِ من ! ای تمام روح من !

 

[آبی.م]

طبیعت به آدما نیاز نداره؛
این آدما هستن که به طبیعت نیاز دارن

طبیعت را دوست دارم…
چون رنگ طبیعی خودش را دارد…

در روزنامه می‌خواندم
پنج نفر در جنگلی گم شده‌اند،
قصه‌ی انگشت‌های من
و موهای شماست…

 

[آبی.م]

دوستم نداری
و زیباتر می‌شوم
چون بوته‌ای وحشی در انتهای باغ …
دوستم نداری
و همین بهار
از تمام شاخه‌های درهمم
گل‌های هزار رنگ می‌روید!
یک روز جنگل می‌شوم
جنگلی گریان
زیبا و مه آلود
شبیه رویاهایت
تا تو بیایی در من زندگی کنی! …

«طبیعت درباره همه حیوانات که به ‌دست پرورش او سپرده شده‌اند، با یک امتیاز و بدون رجحان رفتار می‌کند که گویی می‌خواهد نشان بدهد چه‌گونه او غیرت این حق را در خود دارد.»

 

[آبی.م]

طبیعت هنگامی زیبا است که در ما همان تأثیر هنر را داشته باشد، به این طریق، زیبائی چه در طبیعت و چه در هنر ممکن است به وسیله همآهنگی و شورانگیزی و مخصوصأ اتحاد درونی آن دو باهم، توصیف گردد.

درختا خیلی خوشگلن
مثل ما دست و پا دارن
مثل تموم آدما
مامان دارن، بابا دارن
درختایی که لاغرن
فکر می کنم جوون باشن
شاید درختای تپل
مادربزرگشون باشن

 

[آبی.م]

جنگل
وارونه افتاده در آب
سایه‌ی یک درخت کم می‌شود
با هر رفت و برگشت اره ماهی‌ها…

هرچه بیشتر در سرشت طبیعت اندیشه کردم، از خلاقیت خالق نیز بیش‌تر متحیر و شگفت‌زده شدم.

ای جنگل با شکوه کز من دوری
از داغ تو گُر گرفته‌ام بد جوری
من در غم خویش بی صدا می‌سوزم
وقتی که میان شعله‌ها محصوری