آموزشی کاربرد علائم نگارشی (نشانه گذاری)

[Neil I]

مثال: مادربزرگم همه خارجی‌ها را «اجنبی» خطاب می‌کرد.

علامت سؤال (؟)​

این علامت در پایان جمله‌های پرسشی می‌آید.

مثال: علی از سفر برگشت؟

یک ستاره (*)​

گاهی اسم یا کلمه‌ای در متن وجود دارد که نیاز به توضیح دارد اما نویسنده نمی‌تواند آن را داخل متن قرار دهد. به این خاطر ستاره‌ای را در کنار کلمه مورد نظر می‌گذارد تا خواننده با مراجعه به حاشیه پایین صفحه توضیح آن را بخواند. مطلبی که در پایین حاشیه نوشته می‌شود پاورقی نام دارد.

 

[Neil I]

دو ستاره (* *)​

این نشانه در کنار کلماتی قرار می‌گیرد که نویسنده در صفحات پیشین آن را در پاورقی متن توضیح داده است. با درج این نشانه، خواننده متوجه می‌شود که مطلب مورد نظر در صفحات پیشین توضیح داده شده است.

سه ستاره (* * *)​

گاهی ممکن است نویسنده قصد تغییر متن را داشته باشد و سیاق سخن را عوض کند در این صورت برای این که این تغییر قابل مشاهده باشد، از علامت سه ستاره استفاده می‌کند.

 

[Neil I]

نحوه قرار دادن علامت به این صورت است که نویسنده جمله را تمام می‌کند و با سه سطر فاصله، نوشته بعدی را آغاز می‌کند و علامت سه ستاره را در وسط فاصله ایجاد شده قرار می‌دهد.

علامت تعجب​

در نگارش زبان فارسی، علامت تعجب علامتی است که برای بیان تعجب، حیرت، تأکید، دستور، استهزاء و جملات با بار و یا فشار عاطفی به کار می‌رود.

تعجب و حیرت​

مثال: چه پرنده زیبایی!

حالا حالاها باید بدویی تا به چرخ روزگار برسی!

جمله امری​

مثال: پلیس! دست‌ها بالا!

ندا و خطاب کردن​

مثال: رضا! صبر کن. مگر سر آورده‌ای؟