درحال تایپ دلنوشته در پناه برگ‌خورشید | محمد یاسین نصرتی کاربر انجمن چری بوک

[تمســاح]

سال‌ها گذشت، من بزرگ شدم، اما خاطرات دشت، مثل زخمی کهنه، همیشه با من بود. تصمیم گرفتم، برگردم، به خانه‌ام، به آغوش آفتابگردان‌ها. با پولی که جمع کرده بودم، به سراغ دشت رفتم، دشتی که تمام دنیای من بود.

 

[تمســاح]

دشت، ویران شده بود، خشک و ترک خورده. گل‌ها، مرده بودند، انگار تمام امیدشان را از دست داده بودند. قلبم شکست، مثل گلدانی که از دست رها شده باشد. باید کاری می‌کردم، باید دشت را دوباره زنده می‌کردم.

 

[تمســاح]

تمام دشت را خریدم، با تمام دارایی‌ام. به آدم‌ها گفتم: "اینجا، سرزمین من است، سرزمین آفتابگردان‌ها." شروع کردم به کاشتن دوباره، با اشک و امید. هر دانه، قطره‌ای از عشق من بود، که در خاک فرو می‌رفت.

 

[تمســاح]

جوانه‌ها، مثل معجزه، از خاک سر برآوردند. گل‌ها، دوباره قامت راست کردند، انگار از مرگ برخاسته بودند. من، دوباره متولد شدم، در میان آفتابگردان‌ها. دشت، دوباره زنده شد، با عشق من، با امید من.

 

[تمســاح]

گل‌ها، با لبخندی زرد، به خورشید سلام می‌کردند. انگار دوباره خورشید کوچکشان را پیدا کرده بودند. من، در میان آن‌ها قدم می‌زدم، احساس می‌کردم، به بهشت برگشته‌ام. دیگر تنها نبودم، دشت، خانواده‌ام بود.

 

[تمســاح]

آدم‌ها می‌آمدند، تا زیبایی دشت را ببینند. تا از قصه من و گل‌ها الهام بگیرند. من، برایشان تعریف می‌کردم، از عشقی که می‌تواند هر مرده‌ای را زنده کند. دشت، به نمادی از امید تبدیل شده بود.

 

[تمســاح]

من، دیگر تنها نبودم، آدم‌ها به من پیوستند. با هم، دشت را آباد کردیم، با هم، به گل‌ها عشق ورزیدیم. دشت، دوباره پر از زندگی شد، پر از لبخند، پر از آفتابگردان. من فهمیدم، که عشق، قوی‌ترین نیروی دنیاست.

 

[تمســاح]

گل‌ها، به من خیره شده بودند، انگار می‌خواستند بگویند: "ممنون، که برگشتی." من، به آن‌ها لبخند می‌زدم، می‌دانستم که آن‌ها هم خوشحال هستند. دشت، دوباره خانه شده بود، خانه‌ای امن، خانه‌ای پر از عشق.

 

[تمســاح]

من، در کنار گل‌ها پیر شدم، اما هرگز دشت را ترک نکردم. تا آخرین لحظه، به آن‌ها وفادار ماندم. دشت، همیشه خانه من بود، مزار من هم در کنار آن‌ها خواهد بود. من، تا ابد، پسر آفتابگردان خواهم ماند.

 

[تمســاح]

بعد از مرگ من، دشت، همیشه سبز خواهد ماند. گل‌های آفتابگردان، هرگز پژمرده نخواهند شد. روح من، در دشت جاری خواهد بود، در ساقه‌های گل‌ها، در دانه‌های آفتابگردان. دشت، تا ابد، یاد من را زنده نگه خواهد داشت.