درحال تایپ دلنوشته بانگِ سیسیفوس | مینا مرادی کاربر انجمن چری بوک

[پناه]

به نام او... .

عنوان: بانگِ سیسیفوس
نویسنده: مینا مرادی
ژانر: تراژدی - فلسفی

مقدمه:
سیسیفوس محکوم بود سنگی را تا قله ببرد، تنها برای آنکه هر بار فروغلتد و دوباره آغاز کند.
اما شاید تراژدی او نه در سنگ بود و نه در سقوط؛
تراژدی در این بود که هر بار، میان امید و یأس، سکوت می‌کرد.
این نوشته، بانگ همان سکوت است؛
فریادی در تکرارِ چرخه‌ی بی‌پایان، میان بودن و بیهودگی.



​

 

[رهای انجمن]

بسم تعالی

نویسندگان خوش قلم ضمن تشکر و سپاس از انتخاب چری بوک برای نشر آثارتان، موارد ذکر شده را با دقت مطالعه نمایید؛
|قوانین تالار ادبیات|


سپس پس از گذشت 15 پست از دلنوشته‌ی خود میتوانید در تاپیک زیر درخواست نقد دهید
|درخواست نقد آثار|

پس از نقد اثر شما توسط تیم نقد برای تعیین سطح آثار خود در تاپیک زیر درخواست تگ دهید
|درخواست تگ آثار|

بعد از نقد و تگ اثر خود ميتوانيد درخواست جلد بدهيد
|درخواست جلد آثار|


چنانچه تمایل به ضبط اثارتان دارید، در تاپیک زیر درخواست دهید
|درخواست ضبط آثار|

چنانچه تمایلی به ادامه دادن دلنوشته خود به هر دلیلی ندارید میتوانید در تاپیک زیر درخواست انتقال به متروکه دهید
|انتقال به متروکه/ بازگردانی|

و پس از اتمام خود باتوجه به قوانین در تاپیک زیر اتمام اثر خود را اعلام کنید
|اعلام اتمام آثار|

مدیریت تالار ادبیات ​

 

[پناه]

من هر روز سنگی را بالا می‌برم، نه برای رسیدن، بلکه برای افتادن.
هر بار شکست می‌خورم، اما همین شکست، تنها پیروزی من است.
در دل پوچی فریاد می‌زنم و همین فریاد، معنای بودنم می‌شود.
می‌دانم راهی نیست، اما باز هم قدم برمی‌دارم.
می‌دانم امیدی نیست، اما امید، بی‌امیدی را زنده نگه می‌دارد.
من در چرخه‌ی تکرار می‌میرم، تا دوباره به زندگی بازگردم.
و بانگ من، بانگ سکوتی‌ست که هیچ‌کس نمی‌شنود.​

 

[پناه]

سنگ بر شانه‌هایم سنگین نیست،
این بیهوده بودنِ راه است که استخوانم را خرد می‌کند.
هر بار که به قله نزدیک می‌شوم سقوط لبخند می‌زند.
من زنده‌ام، فقط برای این‌که هر روز دوباره بمیرم!​

 

[پناه]

هر بار که سنگ را بالا می‌کشم، گمان می‌کنم شاید این بار فرق کند،
اما در همان لحظه امید، دست سقوط را در دستم حس می‌کنم.
عجیب است؛ من به پایان فکر می‌کنم، اما پایان هر بار از نو آغاز می‌شود.
در میان راه، هم زندانیم و هم زندانبان.
من به پوچی نفرین شده‌ام و همین پوچی معنای زندگی‌ام شده است.
چه تلخ که خستگی هم پایان ندارد.
چه سنگین که رهایی، زنجیر است.
و من در هر قدم، صدای شکستن خودم را می‌شنوم،
بانگی که شاید تنها خدایان می‌شنوند،
و یا شاید هیچ‌کس...!​

 

[پناه]

من در تکرار حل شده‌ام، آن‌قدر که دیگر مرزی میان آغاز و پایان نمی‌شناسم.
سنگ بالا می‌رود، سنگ فرو می‌افتد و من در این میان نه زنده‌ام و نه مرده.
هر بار که می‌خواهم تسلیم شوم، دستی پنهان مرا دوباره به حرکت وا می‌دارد.
شاید همان دستی که مرا محکوم کرد حالا از مرگم می‌ترسد.
این بزرگ‌ترین پارادوکس من است؛
زندگی نمی‌کنم تا بمیرم بلکه می‌میرم تا زنده بمانم.
و بانگ من در سکوت کوه می‌پیچد،
فریادی که نه پایان دارد و نه شنونده.​

 

[پناه]

شاید سنگ هر بار سقوط کند، اما من در هر بار بالا بردنش چیزی تازه در خود کشف می‌کنم.
شاید قله دست نیافتنی باشد، اما در نیمه راه آسمان نزدیک‌تر می‌شود.
آن‌ها مرا محکوم کردند به پوچی،
اما من در دل همین پوچی، وزنی از معنا ساخته‌ام.
سنگی که می‌افتد مرا خرد می‌کند، اما همین خرد شدن به من شکل دیگری می‌بخشد.
شاید این بانگ، نه فر یاد شکست بلکه نشانه‌ی بودنِ من باشد؛
بودنی که حتی خدایان هم نمی‌توانند انکارش کنند.​

 

[پناه]

سنگ هرگز دشمن سیسیفوس نبود، دشمنش امیدی بود که در دل تکرار زنده می‌ماند.
اگر هیچ امیدی نبود سقوط آسان‌تر میشد،
اما هر بار پیش از رسیدن، وسوسه‌ی قله جانش را می‌سوزاند.
او نه آزاد است و نه اسیر؛
نه پیروز است و نه شکست خورده.
او در جایی اشتباه ایستاده.
جایی میان مرگ و زندگی، معنا و پوچی.
و شاید تلخی ماجرا همین است.
سنگ هر بار سقوط می‌کند، اما سیسیفوس هرگز نمی‌افتد.​

 

[پناه]

او سنگ را بر دوش ندارد، بلکه سنگ روحش را فرسوده و خراشیده است.
هر گام که برمی‌دارد امید به رسیدنی واهی دارد.
در آستانه‌ی قله، سرنوشت او را عقب می‌کشد،
نه با خشونت، بلکه با لبخندی سرد و بی‌اعتنا.
خدایان به تماشا نشسته‌اند،
اما سکوت طبیعت سهمگین‌تر از خنده آنان است.
کوه گورستانی‌ست بی‌احساس،
نه شاهد رنج اوست و نه راهی‌ست برای رهایی.
او در وضعیتی معلق گرفتار است.
نه شورِ امید در اوست و نه آرامش ِ تسلیم.
حرکتی تکراری و بی‌نام ادامه دارد؛
حرکتی که خود، تعریف تازه‌ای از عذاب است.​

 

[پناه]

سیفیسوس تنها به خاطر سنگ محکوم نشد،
اشتباهش این بود که خیال می‌کرد می‌تواند از مرگ بگریزد‌
او می‌خواست از مرز خدایان عبور کند، اما نفهمید که بزرگ‌ترین گناه،
دانستن بیش از اندازه است.
به جای پذیرش حقیقت به فریب پناه برد.
به جای خاموشی به گستاخی.
و حالا در چرخه‌ای افتاده که پایانش، ادامه‌ی همان آغاز است.
تلخی سرنوشت او در سقوط نیست، در این است که خودش این راه را انتخاب نکرد؛
اما اشتباهاتش راه دیگری برایش باقی نگذاشت.
​